Van al ‘onze’ scholen is er het meeste nieuws uit Saint-Andrews. Elke week zijn er wel activiteiten, voor de leerlingen, maar vaak houden ze ook de ouders bezig ;-) . Zo zijn we al naar een Swimming Gala geweest, waar Kindergarten en Reception (lees 3,5 tot 5-jarigen) hun beste kunnen toonden in het zwembad. Nogal indrukwekkend, echt waar. Ook Casper vond het tof, en sindsdien zien we ook dagelijks vooruitgang in zijn zwemkunsten. Hij zwemt intussen het zwembad in de breedte over – al crawlzwaaiend en -trappelend!
Voorbije week was het ‘Book week’ op Caspers school, met als thema ‘Bugs’. Iedere klas koos een boek over insecten; Ms Sylvie en ms Maria kozen “The very hungry Caterpillar”, een schattig boekje over een rups die alsmaar eet en eet, en daarna… jawel, een vlinder wordt! Casper vindt het bijna onaanvaardbaar dat wij spreken over rupsen – het zijn ‘caterpillars’, en wel op zijn Brits uitgesproken! Er werd een boekenmarkt georganiseerd en daarbij verschillende competities waarin je boekenprijzen kon winnen. Zo was er de wedstrijd per ‘stage’ voor de mooist versierde klasdeur (voor Early Years won Kindergarten), de best verklede leerling (in EY gewonnen door Louis, Caspers beste vriendje, en voor de gelegenheid spin). En dan waren er de ‘bookmarker’-competitie, posterwedstrijd en fotowedstrijd. De week werd afgesloten met ‘bug themed snacks’…
En Casper: die was ‘casperpillar maximus’ – een insect met een 6-tal voelsprieten in allerlei kleuren, zwembrilfacetogen, gevaarlijke vleugels, zwart-blauwe bijenstrepen, groene broek en lieveheersbeestjes-laarsjes… Hij vond het niet tof: hij wou veel liever een gewoon bijtje zijn :-( . De winnende foto - meest ongewone plaats om een boek te lezen – van de hele school was wel …
Ik moet ook nog vertellen dat ik vorige week naar het tweede oudercontact geweest ben. Eigenlijk viel het wel goed mee :-S . Behalve dat Casper de andere kindjes ’s middags niet laat slapen, een mooi leesboek had kapot gescheurd en een nieuwe juf na de les karate een ‘punch’ of ‘kick’ had verkocht – daar zit je dan met rode kaken – was het eigenlijk heel positief. Ms Sylvie zei dat hij heel veel Engels begint te gebruiken. Ze liet ons bijvoorbeeld een transcriptie zien van hoe Casper het verhaaltje “Goldilocks and the three bears” had naverteld – zo grappig, maar tegelijkertijd al met een hoop woorden die wij in ons dagdagelijkse Engels niet gebruiken ('a
squashy sofa' bijvoorbeeld!). Verder schijnt hij ook veel vriendjes te hebben, en zich gewoon goed te amuseren!!
Ook Felix lijkt nu heel graag naar zijn school te gaan. Papa brengt hem tegenwoordig – met de brommer! Daar gaat helemaal niks boven, dat is de MAX! Als ik hem in de namiddag ga halen – te voet, moét de helm op zijn hoofd! Nu kan ik dus echt niet meer beschrijven hoeveel bekijks we op straat hebben: ik zou er een filmpje van moeten maken! Letterlijk iedereen staat stil of kijkt om, alle meisjes willen ons ventje wel eens aanraken… Wat wilt ge: klein dropje, met rode helm, en jawel – rood-rugzakje-met-Sylvester-met-de-wapperende-beentjes op de rug! En wie te dicht komt en niet lief genoeg lacht, wordt door Felix ‘weggewaaid’, terwijl hij op zijn gemeenste toon ‘ga weggg’ zegt! Dat zegt hij trouwens ook tegen de honden die achter hun hek naar ons blaffen – of zelfs niet blaffen, maar gewoon hun snuit tonen – en, als Felix echt in een ‘boze’ bui is, krijgen zelfs de visjes in de waterbak op de hoek van de straat dat te horen…
Het plezantst vindt Felix het als we toevallig net op hetzelfde moment naar huis vertrekken als Oriel met haar nanny. ‘Owwell, owwell’ roept hij dan de hele tijd, en dan wandelen ze hand in hand over het voetpad! Ook thuis in onze speeltuin is het precies een koppeltje: als de een op een fietsje zit, wil de ander achterop of duwt, of ze lopen samen naar het huisje, of kruipen boven op het klimrek. Er is maar een ding dat Oriel niet van hem verdraagt en dat is dat Felix haar roze-sleffertjes-met-bloemetjes-en-belletjes aandoet! Maar onze Felix heeft een schoenobsessie (van wie heeft hij dat toch? ;-) ) en dus doet hij niets liever dan ook met die roze slippertjes rond te paraderen…
In feite zijn Felix’ laatste weken op de crèche geteld! De bedoeling is dat hij na de paasvakantie ook naar Saint-Andrews gaat. Maar elke keer als ik daar iets over zeg, antwoordt hij ‘nee’. En als ik aandring, is het ‘nee nee nee nee nee’ (al zingend, dus hier moeten we dus ook dringend een filmpje van maken!). Zoals het er nu uitziet, wordt die verandering niet echt een om naar uit te kijken :-S Misschien dat de aankoop van uniformkleren (en daar vooral heel veel ‘hoo’ en ‘haa’ en ‘wauw’ rond doen) helpt?? Het is natuurlijk wel een teken dat hij graag naar zijn huidig schooltje gaat!
En dan de derde school… Ik heb er nu twee lesweken opzitten. Dat betekent dat ik nu alle ‘dagen’ eens gehad heb. NIST werkt namelijk niet met een weekrooster, maar met een 10-dagenschema, dat doorschuift als er een dag verlof is (moet maandag A zijn, maar is het vrijaf, dan wordt dinsdag A). Verschrikkelijk lastig om afspraken te maken – je hebt altijd 2 overzichten nodig (lesrooster en kalender met dagenverdeling) :-S !
Ik geef gemiddeld 8 uren per week les, aan year 2-3 (dat zijn de 7-8-jarigen) en year 4-5. Na de paasvakantie heb ik misschien ook een leerling in year 6. In het lessen voorbereiden kruipt heel veel tijd! Het zijn ten eerste klassen met ‘gemengd’ niveau, maar het is ook zo moeilijk om in te schatten wat de leerlingen al weten, kennen en kunnen, vooral omdat sommigen niet of nauwelijks in België of Nederland gewoond hebben. Heel vaak kennen de kinderen de woorden wel in het Engels, maar niet in het Nederlands. Sommige woorden, zoals ‘framboos’ en ‘kastanje’, zijn hen zelfs compleet vreemd. Hun spelling houdt ergens het midden tussen hilarisch en een hartstilstandverwekkend dit-komt-nooit-meer-goed!
En dan natuurlijk hun aandacht en interesse en motivatie … dat is het moeilijkst van alles: het praktische klasmanagement van kinderen bezig te laten zijn met Nederlands, in plaats van min of meer machteloos toe te kijken hoe er een zich voortdurend van zijn stoel op de grond laat vallen, de ander niets beters te doen weet dan wat te kribbelen, de volgende gewoonweg weigert om luidop te lezen (‘ik wil alleen in het Engels lezen’)… Hehe, is een opgave. Er is alleen troost in het feit dat letterlijk alle andere leerkrachten in de lagere school met hetzelfde fenomeen worstelen! Voorlopig kan ik het nog wel allemaal relativeren: komt tijd, komt raad...
