Voorbijgevlogen...

Voorbijgevlogen, dat zijn de afgelopen drie weken! Nee, geen kans om eerder iets te bloggen. Maar we hadden dan ook niet onmiddellijk spectaculair nieuws te melden. En dus volgt hier nu gewoon een kleine update…

De jongens op school. Dat is gewoon geweldig! De eerste dagen weende Felix misschien wel een volle vijf minuten, maar daarna was het over en zwaaide hij naar zijn papa. Nu komen er helemaal geen tranen meer aan te pas. Casper geeft papa een zoen, Felix geeft papa ook een zoen, Casper geeft Felix een handje, samen wandelen ze naar de zandbak of de waterbak. Casper draait zich nog eens om en roept “dag papa” en Felix herhaalt (bijna) als een echo “naaa m(p)am(p)a” Als dat geen mooi scenario is! Felix heeft zo het hele lerarenkorps geimpressioneerd, en dus komen er soms leerkrachten naar me toe om nog eens te benadrukken dat hij toch “a super boy” is en dat hij “so easily settled in”. Soit, zo gaat het sinds de eerste week al en nu is het schoolleventje al helemaal gewoon!

Iets nieuws is dat Casper ons ’s morgens op een nogal strenge toon vraagt of we toch zeker heel goed ons best zullen doen. Als we dat bevestigen, dan knikt hij en zegt dat hij dan goed op Felix zal passen, en dat hij ook heel flink zal zijn. Meestal is hij dat ook wel echt – een grote, zorgzame broer, die voorbeeldig op school is. Maar dan was er ook die ene verschrikkelijk destructieve dag voor Casper :-( Hij had een klaswerkje – een alien van papier mache – met opzet helemaal stuk gemaakt. Hij kon zelf geen verklaring geven waarom hij dat gedaan had: “Dat is gewoon zo”, zei hij dan en haalde zijn schouders op. Maar ergens in zijn oogjes las ik een schuldgevoel, dus de volgende dagen deed hij wel weer flink zijn best…

Oh ja hoor, ook de ouders krijgen nog zo hun huiswerk mee! Zo hebben we een weekendje met het hele gezin een vliegende schotel gemaakt, en daarbij nog een marsmannetje dat zijn marshondje uitliet… Dat was in het kader van Caspers project “Blast into space!” Dat knutselgedoe vond hij maar niks, maar het project zelf geweldig – vooral ook de klasuitstap naar het planetarium!!

Ik denk dat Aksel genoten heeft van zijn vrije dagen in mei (1, 5 en 8; bibi had alleen de 8ste vrijaf). Hoewel hij zich ook danig geërgerd heeft aan de lokale politie! Stel u voor: een 2de maal voor hetzelfde een boete krijgen (namelijk als brommerman niet helemaal links aanhouden) en dan nog – diezelfde dag – de politie drie keer moeten afschudden. Over hardleers gesproken! En dan vraag ik mij af van wie onze jongens hun koppige trekjes zouden kunnen hebben ;-)

Intussen ben ik wel al een keertje slachtoffer geworden. Ja, van huiselijk geweld! Een met precisie uitgevoerde kopstoot van Felix. Pijnlijk, dat wel, maar hij was zelf heel erg onder de indruk van alle kleuren die mijn oog achteraf kreeg, dat hij wel elke dag een pijnlijke grimas trok, vroeg “pijn?” en zelfs zonder antwoord af te wachten een kusje gaf op de kleurrijke plek. En ja, met dit blauwe oog had ik best wel veel bekijks op de skytrain…

Nu nog een plaatje met een nummer en klaar voor het politiedossier...

Voor jullie is het waarschijnlijk al allemaal heel lang geleden – zo van met Pasen ongeveer? – het bezoek van de paashaas. Voor ons ligt het nog heel vers in het geheugen. Ge moet u voorstellen dat de paashaas niet tijdens de paasvakantie bij ons terecht kon, dat hij ons moeilijk kon vinden in Vietnam (met al die nachttreinen en op de boot, stel u voor!). Dus hij moest al zeker later komen. Maar dan: weer verse chocolade-eitjes vinden – hier in Bangkok… Hij is dan pas op 2 mei langs gekomen en heeft een knikkerbaan gebracht… Dat Casper ineens zonder tutje slaapt heeft er alles mee te maken!!

Intussen is de moesson in alle hevigheid losgebarsten. Elke avond zo rond een uur of negen, soms al acht, begint het te regenen, te donderen en te bliksemen – maar echt, van een kaliber dat ik nog niet kende! En dan blijft het non-stop regenen tot de volgende dag in de loop van de voormiddag. Ik vertrek dus ’s morgens op plastieken sleffertjes, opgerolde broekspijpen (geen overbodige luxe, wil je niet als een verzopen kieken aankomen!) en een paraplu. En dan zo tussen 9 en 12 ’s middags klaart het op, komt de zon erdoor en droogt op een paar uur tijd alle plassen op. Jawel, de stad heeft dan wel iets van een sauna… Twee dagen waren echt exceptioneel: volledig grijs en miezerregen overdag (ik waande mij in Belgie ;-0 ), terwijl het ’s nachts even heftig stormde. Volgens iemand op school – die voorheen op Guam woonde (euh, heel ver weg, ergens een klein eilandje in de oceaan, op 4-5 uur vliegen van Tokio) – was dit echt zoals het weer is in de staart van een tyfoon. Geen idee of het dat ook echt was, maar het klinkt wel spectaculair! En nu, is het avond en is het terug al een paar uur aan het regenen...

En tenslotte, nog een paar fotootjes van in de loop van de afgelopen weken.

Paasontbijt in het 1 mei-weekend. Alle soldaten al geliquideerd...

"Haast u wat, papa, dan mag ik ook een foto trekken he?!"

"Stieg Larsson, Millennium reeks nummer 3: ik kijk liefst niet langer dan 5 seconden op van mijn boek..."

"Kijk mama, alle ringen aan 1 arm!" "Nu nog eens gooien!"

"Hahahaha, ik klink even gevaarlijk als ik eigenlijk ben! Urenlang kan ik emmertjes vullen en ze dan uitkieperen rond het zwembad zodat het daar gevaarlijk glad is!!"

Na het avondeten - en het ijsje - fris gewassen en tandjes gepoetst zijn Casper en Felix net twee engeltjes. En dan kleuren we Bumba, of kijken naar Cars, of skypen we, of zoeken we iets op. Laatste keer dat Casper en ik 'googleden', was om foto's en filmpjes te zoeken van vuurspuwende vulkanen...

Met twee naar school

De eerste dag van de ‘Summer Term’ was het vandaag, en dus ook de eerste dag dat Felix naar ‘Nursery’ mocht! Het was een onverdeeld succes! Vanmorgen aan het ontbijt was iedereen vrolijk, Casper trots dat hij zijn kleine broer kon wegwijs maken op school, Felix zo blij dat hij ook eens een streepjeshemd aan had en mee mocht naar de grote school.

"Toch nog een beetje moe, maandagmorgen na twee weken vakantie. Maar he, als dat geen fototoestel is!!"

Maandag: dat betekent geen streepjeshemd, maar "PE-outfit"!

Drie grote jongens aan het ontbijt...

Over hoe het precies geweest is, hebben we enkel het verslag van de juffen in zijn over-en-weer-boekje, en dat klinkt zo:

“Dear parents, Felix has had a fantastic day in nursery. He had a little cry for about 5min this morning but soon cheered up when we sang morning circle time songs. He explored his new class room and played with the role play and cooking and feeding the baby doll. Felix enjoyed playing outside with the water and was happy to see Casper. He ate his snack well and his lunch independently. Felix also had a good sleep for 1hr and 20min. He has been a super boy!”

Als dat geen deugd doet!

Buffels, poppenkast en karretjes

"Buffels, poppenkast en karretjes”: dat is Caspers top 3 van onze Vietnam-reis. Natuurlijk, de opsomming wil nog wel eens varieren. “Treinen, boot en ijsjes” zou – op een ander moment, vijf minuten later bijvoorbeeld – evengoed de top 3 kunnen vormen…Feit is, de reis was geslaagd, al was het af en toe wel vermoeiend met onze twee varkentjes…

Vietnam is een ongelooflijk interessant en afwisselend land. Het is ook te groot om op twee weken te verkennen. We hadden dus min of meer het noorden en het midden afgebakend, het zuiden lieten we helemaal links liggen. We wilden anderzijds ook niet te lang en te veel van hetzelfde – kwestie van onze jongens niet te vervelen. En zodoende hebben we niet veel of te lange bergwandelingen gemaakt, niet veel pagodes en tombes bezocht, geen musea platgelopen… Wat dan wel? We hebben geproefd van Hanoi, Halong Bay, de bergstreek rond Sapa, en de cultuursteden Hue en Hoi An!

Na een dag ronddwalen – te voet en “met een karretje” (de “cyclo” dus) – door het oude kwartier in Hanoi, namen we de nachttrein naar Hue. Het was allemaal supernieuw en spannend, eigenlijk een beetje te veel van het goede, waardoor onze jongens het nogal lastig hadden. De volgende dag was dat vergeten natuurlijk. Ze vonden het bijna spijtig dat we daarna op hotel gingen – waarom niet nog eens op de trein slapen? Maar we waren in Hue, de keizerlijke stad! De citadel vond Casper ongelooflijk interessant, maar “waar is de keizer nu?” en “waarom is de keizer dood?”. We spendeerden er een halve dag, maar de volgende dag wou Casper er weer naartoe! Dat we naar de tombe van keizer Tu Duc gingen – op een brommertje bovendien – viel dan toch nog mee!

Ondanks de verkeerschaos in 'the Old Quarter', is Hanoi toch zo'n charmante stad!

In de cyclo: de grote held gedroeg zich stoer en blitz, maar ligt er nu uitgeteld bij.

Een zicht op de Citadel van Hue

Drie deugenieten als toerist...

En dan ging de reis naar Hoi An – joepie, op zo’n grote bus! Het moet gezegd: de helft van de pret was om de verschillende transportmiddelen te doen! Hoi An is een beetje a la Brugge: de hele stad is zo wat antiek: heel kleine verkeersvrije straatjes, afgezet met oude huizen, pagodes, oude “bijeenkomsthuizen” en winkeltjes, geel geschilderd en gebouwd met dikke, robuuste houten pilaren en zolderingen en verstevigingen. Supertoeristisch stadje dus, maar wel tof om rond te lopen: in het midden van de straat slenteren, wat cultureel erfgoed zien en… om vier uur afzakken naar het strand! Ja ja, voor afwisseling hebben we wel gezorgd.

Uitkijken op een typisch straatje van Hoi An

Het o zo bekende Japanse bruggetje

Casper oefent zich verder in de fotografie.

Net op het strand toegekomen: even rondkijken, zand controleren en schoenen uittrekken (en daarna ook de rest ;-) )...

We hadden gerust nog wel wat langer in Hoi An willen blijven, maar we hadden ook SaPa-plannen. En zo namen we achtereenvolgens een taxi, een vliegtuig, een taxi, een nachttrein en een mini-bus naar onze nieuwe bestemming, in de bergen, tussen de rijstvelden, niet ver van de Chinese grens. Bij aankomst viel het weer er tegen: regen en mist, koud en nat, misschien maar twintig graden… om te bibberen! We hadden gelukkig voor de eerste nacht het meest luxueuze hotel van de hele streek geboekt – het enige met een zwembad, en dat was – gezien de ligging – een verwarmd binnenzwembad! Behalve dat gespetter, was een korte verkenningsronde van SaPa en een concreet plan voor de volgende dag wel voldoende activiteit voor een dag!

Los van onze acclimatisatie aan Bangkokiaanse hitte, was het weer die eerste dag in SaPa toch echt wel bibberig...

SaPa is in feite een oud-Frans bergvakantieoord, maar alle omliggende dorpen – te midden van de rijstvelden – zijn nog steeds “thuisland” van verschillende minderheden, vooral de Black H’mong, de Flower H’mong en de Red Dzao. Wandelingen en echte trektochten met “homestays” zijn er dus favoriete activiteiten, vooral omdat – ondanks het toerisme – nog veel van de authentieke leefwijze en klederdracht bewaard is. Voor onze tweede dag – het was droog en af en toe kwam het zonnetje piepen – kozen we dus ook zo’n daguitstap; niet te ambitieus, een paar uurtjes wandelen naar een dorpje van de Black H’mong, waar er voor onze lunch gezorgd werd, en daarna naar een dorpje van de Red Dzao, en dan met de jeep terug naar SaPa. Casper en Felix hebben trouwens flink gestapt; niet alles uiteraard, maar toch het grootste stuk van de tocht! Voor hen zijn de rijstvelden, de mensen, hun huizen… min of meer allemaal om het even… maar die buffels die daar soms op de rijstvelden werken!!! Die zijn fantastisch, daar zouden ze uren naar kunnen kijken!

De omgeving van SaPa: heuvels, bergen en rijstvelden.

Casper probeert even de typische H'mong-mand uit. Goed bevonden; staat nu bij ons thuis!

Lunch halverwege de wandeling: noedelsoep!

Onderweg: buffels en een groepje Black H'mong

En ook in SaPa hadden we gerust langer willen blijven, meer wandelingen willen maken, de omgeving ontdekken, meer te weten komen over oude rituelen en gebruiken,… Maar het was zondag en dan wordt de belangrijkste markt in de hele streek gehouden in Bac Ha, waar vooral de Flower H’mong aanwezig zijn. We hebben er heel lang over getwijfeld, want we hoorden ook dat de markt heel toeristisch was geworden in de afgelopen jaren, vreesden dat we uitsluitend toeristen zouden zien en slechts hier en daar een verloren marktkraamster. Maar niets daarvan! Inderdaad, er zijn wel toeristen, maar de markt is nog steeds zo authentiek, zo gericht op “locales” dat het wel degelijk de moeite loonde!! Hier hebben we dan ook meer dan 100 foto’s getrokken…

Kleurrijk geklede Flower H'mong...

't Was warm; hoe konden ze het toch uithouden onder al die laagjes gehandwerkte stoffen?

Oh ja, op de markt werden ook paarden, buffels, varkens, honden en eenden verkocht!

Twee blije jongens met hun nieuwe buffel!

Vervolgens ging de reis naar Halong Bay, een appelblauwzeegroene baai bezaaid met allemaal kalkstenen formaties, begroeid met bomen, sommige eilandjes voorzien van indrukwekkende grotten, andere dan weer van kleine zandstrandjes. Het was een luxevaart, op een chique boot, met overheerlijk eten in een prachtige baai. Aksel en ik vonden 1 nacht op de boot wel voldoende, maar Casper vond dat veel te weinig – wilde heel de reis op de boot slapen, zei hij! Bompi, Bomi, mag hij dan volgende keer met jullie mee op reis ;-) ?

Het weer was niet zo fotogeniek, maar zo was de baai dus: bezaaid met kleine eilandjes. Hier hadden we net de 'Surprise Cave' bezocht.

In een 'floating fishing village' was de school net gedaan en vertrok de schoolboot. De kinderen droegen een grappige zwemvestschooltas.

En dan nog twee dagen Hanoi: het kwartier rond de oude kathedraal hadden we nog niet verkend, en de ‘one pillar pagoda’ en de ‘temple of literature’, en de souvenirwinkeltjes en we moesten nog naar het waterpoppentheater!! Dat laatste vonden onze jongens heel indrukwekkend! Felix heeft een uur lang stil op mijn schoot gezeten, haast onbeweeglijk, mond open, met het programma in de hand. Alleen als er geapplaudisseerd werd, klapte hij uitbundig mee. En Casper – die op Aksels schoot iets meer aan het wiebelen was geweest – vraagt sindsdien tien keer per dag waarom we niet nog eens naar hetzelfde poppentheater kunnen gaan… Ja, ik denk dat iedereen van onze Vietnamreis genoten heeft!

Familiefoto van de laatste dag aan de 'Temple of Literature'

Each Peach Pear Plum

Zo heette de voorstelling van Early Years net voor de paasvakantie. Voor de laatste term begint - morgen dus, moet dit toch nog even geblogd! Want weken zijn ze met de voorstelling bezig geweest! Maar: het resultaat mocht er zijn :-) ! Natuurlijk hebben we een stukje gefilmd, maar 25MB op onze blog, dat is toch net eventjes te veel van het goede. Daarom enkel een paar fotootjes - allemaal van net na het grote optreden. De liedjes volgen dan wel live in België! Want die zijn er ingedrild - die zullen we geen van allemaal snel vergeten!

"Tick Tock, the clock goes tick tock. It's time to say 'hello'. Hello, hello,..." Inderdaad, de hele familie kan meezingen!

Ms Mammia (Maria dus) en Ms Sylvie in nabespreking. De jongen met de das is Oscar, helemaal rechts Florian - de twee andere jongens met een kleiner broertje Felix!

De 'line up': heel de klas op een rijtje, met de juffen Khun Toy of Joy - dat is ons nog altijd niet helemaal duidelijk, Ms Maria en Ms Sylvie! Onze Casper lijkt zo maar een klein dutske!

Felix' feestje

‘t Is intussen alweer bijna een hele week geleden: Felix’ verjaardag!

Voor iemand die hier zijn 2de of 3de verjaardag viert, organiseren de ouders vaak een groot feest. Ze nodigen 30 kinders uit, laten hun maid allerlei hapjes prepareren, en vers fruit snijden (waar trouwens alleen mama’s van eten), bestellen talloze felgekleurde taarten (die volgens mij meestal niet of nauwelijks eetbaar zijn), bedenken tientallen spelletjes waarin die uitgelaten 2- en 3-jarigen allerlei prulletjes kunnen winnen, en geven aan het eind van de namiddag ook nog een zakje met extra snoepjes en rommeltjes mee. Zoals jullie ons kennen, hebben we onze eigen interpretatie gegeven aan die gewoonte…

We hadden Felix’ beste vriendinnetje Oriel uitgenodigd en Caspers vriendje Louis, met broertjes Pierre en Cezar, en hun mama’s (hun papa’s zijn niet in Bangkok). We hebben samen gezwommen, daarna in ons appartement de kinderen met de lego laten spelen – terwijl de grote mensen een beetje konden praten, en dan gezellig op ons terras (er was nauwelijks plaats rond de tafel) gegeten. En er was ijstaart met 2 kaarsjes toe! Iedereen heeft zich goed geamuseerd, en Felix was zo fier als een gieter!!

Felix blaast zo hard hij kan! En Louis zou ook zo graag...

Mmmm, de grootste ijsliefhebbers op een rijtje! Casper heeft behalve zijn eigen portie, ook nog die van Felix en Louis binnengesmikkeld!

Op maandag was het voor Felix weer feest! Hij mocht mini-cornettootjes meenemen naar de crèche om te trakteren! Maar de crèche had zich ook voorbereid op een feestje! Toen Casper en ik er aankwamen om Felix af te halen, zaten alle kinderen daar rond de tafel… te smullen van een blauwe(!) taart met een felgroen drankje bij, terwijl ze nog van hun cornetto’s aan het likken waren en intussen ook nog elk een reep chocolade kregen… Casper kreeg natuurlijk ook van alles aangeboden! Met de cornetto en de chocolade was hij superblij, in de taart heeft hij een beetje zitten pulken, en dan een hapje gevoerd aan Felix, en voor het drankje trok hij echt een vies gezicht – “maar mama, ik wil waaaaaaaater!” Felix is duidelijk al veel beter geïntegreerd in de Thaise feestgewoonten: de blauwe taart smaakte hem overduidelijk – was om duimen en vingers en armen en kleren van af te likken, en omdat Casper zijn beker met groen drankje niet wilde, dronk Felix die en zijn eigen beker in 2 ad fundums leeg…

Cadeautjes? Euhm, nog niet. We hebben aan Felix uitgelegd dat hij van omi nog een cadeautje te goed heeft (jawel, we hadden al gedacht aan van die teenslippers, want die vindt hij de max! Granny en Charlotte – herinneren jullie jullie nog de scènes met de Havanas!?), en van ons natuurlijk ook. We hebben hem ook al beloofd dat we daarvoor samen eens naar de winkel gaan. En dan knikt Felix op zo’n serieuze manier dat wij ervan in de lach schieten!

En verjaardagskaartjes? Dank u wel iedereen! Daar is Felix echt heel blij mee, ‘t is schitterend om te zien! Toen de eerste twee kaartjes aankwamen, en ik die alle twee aan Felix gaf, nam hij er een voor zichzelf en gaf er ook direct een aan Casper! Intussen weet hij dat ze allemaal voor hem zijn, en hij gedraagt er zich ook een beetje naar :-0 De kaartjes hangen in de keuken, en elke dag pakt hij er wel een of meer vast en loopt daar dan apetrots mee door ons appartement! En dan duidt hij aan: de ballonnen, de honden, de olifanten, taarten met 2 kaarsjes… Van de 'zingende' kaartjes zijn de batterijtjes nu bijna helemaal plat. Oef ;-)

3x school

Van al ‘onze’ scholen is er het meeste nieuws uit Saint-Andrews. Elke week zijn er wel activiteiten, voor de leerlingen, maar vaak houden ze ook de ouders bezig ;-) . Zo zijn we al naar een Swimming Gala geweest, waar Kindergarten en Reception (lees 3,5 tot 5-jarigen) hun beste kunnen toonden in het zwembad. Nogal indrukwekkend, echt waar. Ook Casper vond het tof, en sindsdien zien we ook dagelijks vooruitgang in zijn zwemkunsten. Hij zwemt intussen het zwembad in de breedte over – al crawlzwaaiend en -trappelend!

Voorbije week was het ‘Book week’ op Caspers school, met als thema ‘Bugs’. Iedere klas koos een boek over insecten; Ms Sylvie en ms Maria kozen “The very hungry Caterpillar”, een schattig boekje over een rups die alsmaar eet en eet, en daarna… jawel, een vlinder wordt! Casper vindt het bijna onaanvaardbaar dat wij spreken over rupsen – het zijn ‘caterpillars’, en wel op zijn Brits uitgesproken! Er werd een boekenmarkt georganiseerd en daarbij verschillende competities waarin je boekenprijzen kon winnen. Zo was er de wedstrijd per ‘stage’ voor de mooist versierde klasdeur (voor Early Years won Kindergarten), de best verklede leerling (in EY gewonnen door Louis, Caspers beste vriendje, en voor de gelegenheid spin). En dan waren er de ‘bookmarker’-competitie, posterwedstrijd en fotowedstrijd. De week werd afgesloten met ‘bug themed snacks’…

En Casper: die was ‘casperpillar maximus’ – een insect met een 6-tal voelsprieten in allerlei kleuren, zwembrilfacetogen, gevaarlijke vleugels, zwart-blauwe bijenstrepen, groene broek en lieveheersbeestjes-laarsjes… Hij vond het niet tof: hij wou veel liever een gewoon bijtje zijn :-( . De winnende foto - meest ongewone plaats om een boek te lezen – van de hele school was wel …

Ik moet ook nog vertellen dat ik vorige week naar het tweede oudercontact geweest ben. Eigenlijk viel het wel goed mee :-S . Behalve dat Casper de andere kindjes ’s middags niet laat slapen, een mooi leesboek had kapot gescheurd en een nieuwe juf na de les karate een ‘punch’ of ‘kick’ had verkocht – daar zit je dan met rode kaken – was het eigenlijk heel positief. Ms Sylvie zei dat hij heel veel Engels begint te gebruiken. Ze liet ons bijvoorbeeld een transcriptie zien van hoe Casper het verhaaltje “Goldilocks and the three bears” had naverteld – zo grappig, maar tegelijkertijd al met een hoop woorden die wij in ons dagdagelijkse Engels niet gebruiken ('a squashy sofa' bijvoorbeeld!). Verder schijnt hij ook veel vriendjes te hebben, en zich gewoon goed te amuseren!!

Ook Felix lijkt nu heel graag naar zijn school te gaan. Papa brengt hem tegenwoordig – met de brommer! Daar gaat helemaal niks boven, dat is de MAX! Als ik hem in de namiddag ga halen – te voet, moét de helm op zijn hoofd! Nu kan ik dus echt niet meer beschrijven hoeveel bekijks we op straat hebben: ik zou er een filmpje van moeten maken! Letterlijk iedereen staat stil of kijkt om, alle meisjes willen ons ventje wel eens aanraken… Wat wilt ge: klein dropje, met rode helm, en jawel – rood-rugzakje-met-Sylvester-met-de-wapperende-beentjes op de rug! En wie te dicht komt en niet lief genoeg lacht, wordt door Felix ‘weggewaaid’, terwijl hij op zijn gemeenste toon ‘ga weggg’ zegt! Dat zegt hij trouwens ook tegen de honden die achter hun hek naar ons blaffen – of zelfs niet blaffen, maar gewoon hun snuit tonen – en, als Felix echt in een ‘boze’ bui is, krijgen zelfs de visjes in de waterbak op de hoek van de straat dat te horen…

Het plezantst vindt Felix het als we toevallig net op hetzelfde moment naar huis vertrekken als Oriel met haar nanny. ‘Owwell, owwell’ roept hij dan de hele tijd, en dan wandelen ze hand in hand over het voetpad! Ook thuis in onze speeltuin is het precies een koppeltje: als de een op een fietsje zit, wil de ander achterop of duwt, of ze lopen samen naar het huisje, of kruipen boven op het klimrek. Er is maar een ding dat Oriel niet van hem verdraagt en dat is dat Felix haar roze-sleffertjes-met-bloemetjes-en-belletjes aandoet! Maar onze Felix heeft een schoenobsessie (van wie heeft hij dat toch? ;-) ) en dus doet hij niets liever dan ook met die roze slippertjes rond te paraderen…

In feite zijn Felix’ laatste weken op de crèche geteld! De bedoeling is dat hij na de paasvakantie ook naar Saint-Andrews gaat. Maar elke keer als ik daar iets over zeg, antwoordt hij ‘nee’. En als ik aandring, is het ‘nee nee nee nee nee’ (al zingend, dus hier moeten we dus ook dringend een filmpje van maken!). Zoals het er nu uitziet, wordt die verandering niet echt een om naar uit te kijken :-S Misschien dat de aankoop van uniformkleren (en daar vooral heel veel ‘hoo’ en ‘haa’ en ‘wauw’ rond doen) helpt?? Het is natuurlijk wel een teken dat hij graag naar zijn huidig schooltje gaat!

En dan de derde school… Ik heb er nu twee lesweken opzitten. Dat betekent dat ik nu alle ‘dagen’ eens gehad heb. NIST werkt namelijk niet met een weekrooster, maar met een 10-dagenschema, dat doorschuift als er een dag verlof is (moet maandag A zijn, maar is het vrijaf, dan wordt dinsdag A). Verschrikkelijk lastig om afspraken te maken – je hebt altijd 2 overzichten nodig (lesrooster en kalender met dagenverdeling) :-S !

Ik geef gemiddeld 8 uren per week les, aan year 2-3 (dat zijn de 7-8-jarigen) en year 4-5. Na de paasvakantie heb ik misschien ook een leerling in year 6. In het lessen voorbereiden kruipt heel veel tijd! Het zijn ten eerste klassen met ‘gemengd’ niveau, maar het is ook zo moeilijk om in te schatten wat de leerlingen al weten, kennen en kunnen, vooral omdat sommigen niet of nauwelijks in België of Nederland gewoond hebben. Heel vaak kennen de kinderen de woorden wel in het Engels, maar niet in het Nederlands. Sommige woorden, zoals ‘framboos’ en ‘kastanje’, zijn hen zelfs compleet vreemd. Hun spelling houdt ergens het midden tussen hilarisch en een hartstilstandverwekkend dit-komt-nooit-meer-goed!

En dan natuurlijk hun aandacht en interesse en motivatie … dat is het moeilijkst van alles: het praktische klasmanagement van kinderen bezig te laten zijn met Nederlands, in plaats van min of meer machteloos toe te kijken hoe er een zich voortdurend van zijn stoel op de grond laat vallen, de ander niets beters te doen weet dan wat te kribbelen, de volgende gewoonweg weigert om luidop te lezen (‘ik wil alleen in het Engels lezen’)… Hehe, is een opgave. Er is alleen troost in het feit dat letterlijk alle andere leerkrachten in de lagere school met hetzelfde fenomeen worstelen! Voorlopig kan ik het nog wel allemaal relativeren: komt tijd, komt raad...

Weer naar school

vandaag ben ik weer naar school gegaan.
dat was lang geleden.

mijn school heet NIST. dit is de webpagina: www.nist.ac.th

in mijn klas zitten drie kindjes.
hans is zeven jaar. hij wordt in mei acht jaar. hij kan al goed lezen.
iris en river zijn net zeven jaar. zij leren pas dit jaar lezen.

ik ben de juf. dat is fijn. het is ook wel een beetje moeilijk. ik wist niet dat stil zitten zo lastig was voor kindjes van zeven. ze bewegen heel de tijd. hans kan niet goed op een stoel blijven zitten. de kindjes praten ook graag, maar niet over de les. ze praten over andere zaken. ze hadden ook hun huiswerk niet gemaakt.

de les begon om 7.40u. dat is heel vroeg. dat is echt heeeeeeeeeeeel vroeg. ik vertrok om 6.45u van bij ons thuis. ik nam 2 luchttreinen. daarna zat ik achterop bij een ‘motocy’.

morgen moet ik niet naar school. dan blijf ik thuis. ik moet de lessen voorbereiden voor de rest van de week. dat is nog veel werk. maar ik vind het wel plezant!