"Buffels, poppenkast en karretjes”: dat is Caspers top 3 van onze Vietnam-reis. Natuurlijk, de opsomming wil nog wel eens varieren. “Treinen, boot en ijsjes” zou – op een ander moment, vijf minuten later bijvoorbeeld – evengoed de top 3 kunnen vormen…Feit is, de reis was geslaagd, al was het af en toe wel vermoeiend met onze twee varkentjes… Vietnam is een ongelooflijk interessant en afwisselend land. Het is ook te groot om op twee weken te verkennen. We hadden dus min of meer het noorden en het midden afgebakend, het zuiden lieten we helemaal links liggen. We wilden anderzijds ook niet te lang en te veel van hetzelfde – kwestie van onze jongens niet te vervelen. En zodoende hebben we niet veel of te lange bergwandelingen gemaakt, niet veel pagodes en tombes bezocht, geen musea platgelopen… Wat dan wel? We hebben geproefd van Hanoi, Halong Bay, de bergstreek rond Sapa, en de cultuursteden Hue en Hoi An!
Na een dag ronddwalen – te voet en “met een karretje” (de “cyclo” dus) – door het oude kwartier in Hanoi, namen we de nachttrein naar Hue. Het was allemaal supernieuw en spannend, eigenlijk een beetje te veel van het goede, waardoor onze jongens het nogal lastig hadden. De volgende dag was dat vergeten natuurlijk. Ze vonden het bijna spijtig dat we daarna op hotel gingen – waarom niet nog eens op de trein slapen? Maar we waren in Hue, de keizerlijke stad! De citadel vond Casper ongelooflijk interessant, maar “waar is de keizer nu?” en “waarom is de keizer dood?”. We spendeerden er een halve dag, maar de volgende dag wou Casper er weer naartoe! Dat we naar de tombe van keizer Tu Duc gingen – op een brommertje bovendien – viel dan toch nog mee!
Ondanks de verkeerschaos in 'the Old Quarter', is Hanoi toch zo'n charmante stad!
In de cyclo: de grote held gedroeg zich stoer en blitz, maar ligt er nu uitgeteld bij.
Een zicht op de Citadel van Hue
Drie deugenieten als toerist...
En dan ging de reis naar Hoi An – joepie, op zo’n grote bus! Het moet gezegd: de helft van de pret was om de verschillende transportmiddelen te doen! Hoi An is een beetje a la Brugge: de hele stad is zo wat antiek: heel kleine verkeersvrije straatjes, afgezet met oude huizen, pagodes, oude “bijeenkomsthuizen” en winkeltjes, geel geschilderd en gebouwd met dikke, robuuste houten pilaren en zolderingen en verstevigingen. Supertoeristisch stadje dus, maar wel tof om rond te lopen: in het midden van de straat slenteren, wat cultureel erfgoed zien en… om vier uur afzakken naar het strand! Ja ja, voor afwisseling hebben we wel gezorgd.
Uitkijken op een typisch straatje van Hoi An
Het o zo bekende Japanse bruggetje
Casper oefent zich verder in de fotografie.
Net op het strand toegekomen: even rondkijken, zand controleren en schoenen uittrekken (en daarna ook de rest ;-) )...
We hadden gerust nog wel wat langer in Hoi An willen blijven, maar we hadden ook SaPa-plannen. En zo namen we achtereenvolgens een taxi, een vliegtuig, een taxi, een nachttrein en een mini-bus naar onze nieuwe bestemming, in de bergen, tussen de rijstvelden, niet ver van de Chinese grens. Bij aankomst viel het weer er tegen: regen en mist, koud en nat, misschien maar twintig graden… om te bibberen! We hadden gelukkig voor de eerste nacht het meest luxueuze hotel van de hele streek geboekt – het enige met een zwembad, en dat was – gezien de ligging – een verwarmd binnenzwembad! Behalve dat gespetter, was een korte verkenningsronde van SaPa en een concreet plan voor de volgende dag wel voldoende activiteit voor een dag!
Los van onze acclimatisatie aan Bangkokiaanse hitte, was het weer die eerste dag in SaPa toch echt wel bibberig...
SaPa is in feite een oud-Frans bergvakantieoord, maar alle omliggende dorpen – te midden van de rijstvelden – zijn nog steeds “thuisland” van verschillende minderheden, vooral de Black H’mong, de Flower H’mong en de Red Dzao. Wandelingen en echte trektochten met “homestays” zijn er dus favoriete activiteiten, vooral omdat – ondanks het toerisme – nog veel van de authentieke leefwijze en klederdracht bewaard is. Voor onze tweede dag – het was droog en af en toe kwam het zonnetje piepen – kozen we dus ook zo’n daguitstap; niet te ambitieus, een paar uurtjes wandelen naar een dorpje van de Black H’mong, waar er voor onze lunch gezorgd werd, en daarna naar een dorpje van de Red Dzao, en dan met de jeep terug naar SaPa. Casper en Felix hebben trouwens flink gestapt; niet alles uiteraard, maar toch het grootste stuk van de tocht! Voor hen zijn de rijstvelden, de mensen, hun huizen… min of meer allemaal om het even… maar die buffels die daar soms op de rijstvelden werken!!! Die zijn fantastisch, daar zouden ze uren naar kunnen kijken!
De omgeving van SaPa: heuvels, bergen en rijstvelden.
Casper probeert even de typische H'mong-mand uit. Goed bevonden; staat nu bij ons thuis!
Lunch halverwege de wandeling: noedelsoep!
Onderweg: buffels en een groepje Black H'mong
En ook in SaPa hadden we gerust langer willen blijven, meer wandelingen willen maken, de omgeving ontdekken, meer te weten komen over oude rituelen en gebruiken,… Maar het was zondag en dan wordt de belangrijkste markt in de hele streek gehouden in Bac Ha, waar vooral de Flower H’mong aanwezig zijn. We hebben er heel lang over getwijfeld, want we hoorden ook dat de markt heel toeristisch was geworden in de afgelopen jaren, vreesden dat we uitsluitend toeristen zouden zien en slechts hier en daar een verloren marktkraamster. Maar niets daarvan! Inderdaad, er zijn wel toeristen, maar de markt is nog steeds zo authentiek, zo gericht op “locales” dat het wel degelijk de moeite loonde!! Hier hebben we dan ook meer dan 100 foto’s getrokken…
Kleurrijk geklede Flower H'mong...
't Was warm; hoe konden ze het toch uithouden onder al die laagjes gehandwerkte stoffen?
Oh ja, op de markt werden ook paarden, buffels, varkens, honden en eenden verkocht!
Twee blije jongens met hun nieuwe buffel!
Vervolgens ging de reis naar Halong Bay, een appelblauwzeegroene baai bezaaid met allemaal kalkstenen formaties, begroeid met bomen, sommige eilandjes voorzien van indrukwekkende grotten, andere dan weer van kleine zandstrandjes. Het was een luxevaart, op een chique boot, met overheerlijk eten in een prachtige baai. Aksel en ik vonden 1 nacht op de boot wel voldoende, maar Casper vond dat veel te weinig – wilde heel de reis op de boot slapen, zei hij! Bompi, Bomi, mag hij dan volgende keer met jullie mee op reis ;-) ?
Het weer was niet zo fotogeniek, maar zo was de baai dus: bezaaid met kleine eilandjes. Hier hadden we net de 'Surprise Cave' bezocht.
In een 'floating fishing village' was de school net gedaan en vertrok de schoolboot. De kinderen droegen een grappige zwemvestschooltas.
En dan nog twee dagen Hanoi: het kwartier rond de oude kathedraal hadden we nog niet verkend, en de ‘one pillar pagoda’ en de ‘temple of literature’, en de souvenirwinkeltjes en we moesten nog naar het waterpoppentheater!! Dat laatste vonden onze jongens heel indrukwekkend! Felix heeft een uur lang stil op mijn schoot gezeten, haast onbeweeglijk, mond open, met het programma in de hand. Alleen als er geapplaudisseerd werd, klapte hij uitbundig mee. En Casper – die op Aksels schoot iets meer aan het wiebelen was geweest – vraagt sindsdien tien keer per dag waarom we niet nog eens naar hetzelfde poppentheater kunnen gaan… Ja, ik denk dat iedereen van onze Vietnamreis genoten heeft!
Familiefoto van de laatste dag aan de 'Temple of Literature'
"Toch nog een beetje moe, maandagmorgen na twee weken vakantie. Maar he, als dat geen fototoestel is!!"
Maandag: dat betekent geen streepjeshemd, maar "PE-outfit"!
Drie grote jongens aan het ontbijt...
