Caspers grote dag

Twee weken geleden klonk het "neeeeee, ik wil niet naar school". Vorige week - nadat we zijn uniform hadden gekocht en samen een paar keer Felix bij de creche hadden afgezet - was het "school, joepieeeeeeeeeeeee".

Het schooluniform even showen voor papa... Toen was school nog heel ver weg!

En ook het sportuniform even tonen. En de speciale schooltas!

We hadden ons niet te veel illusies gemaakt over deze ochtend. En maar goed ook! Gisteren wou ons meneerke niet gaan slapen, vanmorgen dus moeten wakker maken - en dat belooft nooit veel goeds! Met slaapoogjes aan de ontbijttafel, suf bij het aantrekken van het uniform. En dan ineens, het besef dat het nu echt is, dat hij echt naar school moest. "Neeeeeeeeeee", een kreet die door merg en been gaat, een poging om zelf die uniformbroek weer uit te trekken, de speciale schoolpet vliegt door de kamer...

Een gelijkaardig scenario - eigenlijk gewoon het vervolg - op school. Nog meer gebrul, hysterische kreten. Klassiek waarschijnlijk, maar niet plezant om hem zo achter te laten...

En vanavond... een vrolijk "Mamaaaaaaaaaaaaaaa, waar is papa? Six, seven, five, foil" " Ugh, kunt gij al tellen in het Engels jongen?" Daar kwam Ms Sylvie aan: "He had a great day!" De tranen waren blijkbaar snel opgedroogd, hij had zich goed beziggehouden, en de juffen verbaasd dat hij toch al "Please" en "Thank you" kon zeggen.

Veel verhaal hebben we niet gekregen. Hij beweert bij hoog en bij laag dat het enige dat hij op school gegeten heeft, een appel is. Lijkt me onwaarschijnlijk, maar - gezien zijn overtuigingskracht - morgen toch maar even checken. Hoe de kindjes in de klas heten, daar heeft hij geen idee van; er is alleen geen Lucas bij. En dan toch wel even ongerust: "Waar is mijn Lucas?"