Dit keer dus geen granny of tante Charlotte om ons te vergezellen – alleen wij vier! Dit keer niet het kleine Koh Samet, maar Koh Chang, een eiland een beetje verder in de Golf van Thailand. Het is het tweede grootste eiland van Thailand (na Phuket), ligt in een baai van in totaal 52 eilanden, waarvan er een groot aantal onbewoond zijn. Koh Chang zelf is in de laatste vijf jaar ineens waanzinnig ontwikkeld, maar dan vooral de westkust met zijn witte stranden. De oostkust – met ‘maar’ gele stranden met minder fijn zand, en mangrovebossen – is nog relatief ongerept. Het binnenland is een en al jungle… Dit keer namen we ook geen speedboot, maar een heuse ferry! Kan je je dat voorstellen: met de auto op de boot rijden? Casper zijn oogjes schitteren nog bij de gedachte! En Felix vult aan “mmmmbbbbbbbbrrrr”… het motorgeluid van de auto, of van de boot zelf misschien?
Ondanks zin en goede voornemens, zijn we dit keer niet aan snorkelen toegekomen! Wij dachten dat we op vijf dagen gemakkelijk heel wat zouden kunnen doen… niet dus! Wat we dan wel hebben uitgespookt? Heel veel gespeeld in het zwembad, ook met een aantal Nederlandse kindjes, weerom een zandkasteel gebouwd, gepootjebaad in zee, de mangrovebossen bewonderd, geluierd in de hangmat,…
En natuurlijk: belangrijkste evenement van de hele reis: we maakten een lange tocht op de rug van een olifant in het midden van de jungle. Sorry, de foto’s van deze uitstap zijn eigenlijk allemaal mislukt! Toch voegen we er een paar toe om jullie te kunnen laten meegenieten…
Eerst moesten de olifanten in bad! Al mijn jongens waren enthousiast om te helpen, maar als puntje bij paaltje kwam, heeft er maar een de olifant geschrobd…
Felix is nog in het water geraakt – op de arm van papa. Maar toen de olifant zich op zijn zij legde, was het brullen niet meer te stoppen. Casper – die voordien heel veel praat had gehad – was op het badmoment in geen velden of wegen te bekennen. Maar nadien was hij wel weer stoer van de partij en beweerde hij helemaal klaar te zijn om de olifant te wassen… De tocht door het woud was prachtig –ook al was de lucht grijs en hingen er van die mistige regenwolken klaar – maar ging tijdelijk ook gepaard met een oorverdovend orkest! Felix heeft het een half uur lang niet tof gevonden en dat hebben alle levende wezens op Koh Chang geweten… En Felix maar ‘vloeken’ op die ‘malina’, want zo noemt Felix een olifant. (Trouwens, zo noemt Felix alles met een ‘moeilijke’ naam, inclusief broccoli).
En onze accommodatie op Koh Chang? Ik wil de naam nauwelijks vermelden want hij is verschrikkelijk: Funky Hut Resort, terwijl het er helemaal niet Funky is en de bungalows zijn zeker ook geen hutten! (Toen ik aan de nieuwe eigenaars zei dat ze toch echt wel een andere naam moesten zoeken, zeiden ze dat een van hun vorige gasten, een Duitse ‘branding manager’, al net hetzelfde had gezegd… ) Het ‘resortje’ bestond uit een aantal comfortabele bungalows, rond een mooi tuintje direct bij het ‘gouden’ strand. Naast de mangrovebomen stond het half-open restaurant...
Ons logement was dus gelegen aan de oostkant, in een minder populaire baai. Nee, het was er gewoonweg heerlijk rustig – geen druk verkeer van brommertjes en pick-ups, geen supermarktjes of bars of restaurants of volle bungalow resorts... Wilden we toch naar een wit strand, of hadden we zin in pizza, dan waren we in een kwartiertje aan de andere kant (via een kronkelbaan – de enige weg op het eiland – die bovendien prachtige uitzichten opleverde van bossen, kliffen, knalblauwe baaien met eilanddotjes erin)
Op zich was het dus allemaal niks spectaculairs, heel relax, maar het gaf tegelijkertijd wel stof tot nadenken… De eigenaars, Julian en Cheryl, zijn twee vriendelijke Zuid-Afrikanen, die lang in Londen hebben gewoond en gewerkt. En dit resort is hun ‘working retirement’. Ze hadden het vorige zomer overgenomen en na wat herinrichting en reorganisatie openden ze in november. Voor hen is het eigenlijk nog echt allemaal nieuw, ze weten nog niet wat ze mogen verwachten in de zomer, ze staan soms voor verrassingen (zoals alle nieuwe eigenaars vermoed ik, he Sofie en Charlotte?)… oh ja, Julian gaf toe dat het bij momenten toch wel spannend was. Maar ze gingen zo op in hun nieuwe project, en als we hen bezig zagen, kregen we ook al bijna zin om nu met pensioen te gaan ;-0 Ge kent ons, we vinden het wel een heel interessant gedachte-experiment – zouden we ook ooit een B&B of guesthouse openhouden? Hoe dan, en wanneer en vooral ook waar…?!
Zeg, granny en Rob, fantaseren jullie nu ook over Hout Bay?
No comments:
Post a Comment