Voorbijgevlogen...

Voorbijgevlogen, dat zijn de afgelopen drie weken! Nee, geen kans om eerder iets te bloggen. Maar we hadden dan ook niet onmiddellijk spectaculair nieuws te melden. En dus volgt hier nu gewoon een kleine update…

De jongens op school. Dat is gewoon geweldig! De eerste dagen weende Felix misschien wel een volle vijf minuten, maar daarna was het over en zwaaide hij naar zijn papa. Nu komen er helemaal geen tranen meer aan te pas. Casper geeft papa een zoen, Felix geeft papa ook een zoen, Casper geeft Felix een handje, samen wandelen ze naar de zandbak of de waterbak. Casper draait zich nog eens om en roept “dag papa” en Felix herhaalt (bijna) als een echo “naaa m(p)am(p)a” Als dat geen mooi scenario is! Felix heeft zo het hele lerarenkorps geimpressioneerd, en dus komen er soms leerkrachten naar me toe om nog eens te benadrukken dat hij toch “a super boy” is en dat hij “so easily settled in”. Soit, zo gaat het sinds de eerste week al en nu is het schoolleventje al helemaal gewoon!

Iets nieuws is dat Casper ons ’s morgens op een nogal strenge toon vraagt of we toch zeker heel goed ons best zullen doen. Als we dat bevestigen, dan knikt hij en zegt dat hij dan goed op Felix zal passen, en dat hij ook heel flink zal zijn. Meestal is hij dat ook wel echt – een grote, zorgzame broer, die voorbeeldig op school is. Maar dan was er ook die ene verschrikkelijk destructieve dag voor Casper :-( Hij had een klaswerkje – een alien van papier mache – met opzet helemaal stuk gemaakt. Hij kon zelf geen verklaring geven waarom hij dat gedaan had: “Dat is gewoon zo”, zei hij dan en haalde zijn schouders op. Maar ergens in zijn oogjes las ik een schuldgevoel, dus de volgende dagen deed hij wel weer flink zijn best…

Oh ja hoor, ook de ouders krijgen nog zo hun huiswerk mee! Zo hebben we een weekendje met het hele gezin een vliegende schotel gemaakt, en daarbij nog een marsmannetje dat zijn marshondje uitliet… Dat was in het kader van Caspers project “Blast into space!” Dat knutselgedoe vond hij maar niks, maar het project zelf geweldig – vooral ook de klasuitstap naar het planetarium!!

Ik denk dat Aksel genoten heeft van zijn vrije dagen in mei (1, 5 en 8; bibi had alleen de 8ste vrijaf). Hoewel hij zich ook danig geërgerd heeft aan de lokale politie! Stel u voor: een 2de maal voor hetzelfde een boete krijgen (namelijk als brommerman niet helemaal links aanhouden) en dan nog – diezelfde dag – de politie drie keer moeten afschudden. Over hardleers gesproken! En dan vraag ik mij af van wie onze jongens hun koppige trekjes zouden kunnen hebben ;-)

Intussen ben ik wel al een keertje slachtoffer geworden. Ja, van huiselijk geweld! Een met precisie uitgevoerde kopstoot van Felix. Pijnlijk, dat wel, maar hij was zelf heel erg onder de indruk van alle kleuren die mijn oog achteraf kreeg, dat hij wel elke dag een pijnlijke grimas trok, vroeg “pijn?” en zelfs zonder antwoord af te wachten een kusje gaf op de kleurrijke plek. En ja, met dit blauwe oog had ik best wel veel bekijks op de skytrain…

Nu nog een plaatje met een nummer en klaar voor het politiedossier...

Voor jullie is het waarschijnlijk al allemaal heel lang geleden – zo van met Pasen ongeveer? – het bezoek van de paashaas. Voor ons ligt het nog heel vers in het geheugen. Ge moet u voorstellen dat de paashaas niet tijdens de paasvakantie bij ons terecht kon, dat hij ons moeilijk kon vinden in Vietnam (met al die nachttreinen en op de boot, stel u voor!). Dus hij moest al zeker later komen. Maar dan: weer verse chocolade-eitjes vinden – hier in Bangkok… Hij is dan pas op 2 mei langs gekomen en heeft een knikkerbaan gebracht… Dat Casper ineens zonder tutje slaapt heeft er alles mee te maken!!

Intussen is de moesson in alle hevigheid losgebarsten. Elke avond zo rond een uur of negen, soms al acht, begint het te regenen, te donderen en te bliksemen – maar echt, van een kaliber dat ik nog niet kende! En dan blijft het non-stop regenen tot de volgende dag in de loop van de voormiddag. Ik vertrek dus ’s morgens op plastieken sleffertjes, opgerolde broekspijpen (geen overbodige luxe, wil je niet als een verzopen kieken aankomen!) en een paraplu. En dan zo tussen 9 en 12 ’s middags klaart het op, komt de zon erdoor en droogt op een paar uur tijd alle plassen op. Jawel, de stad heeft dan wel iets van een sauna… Twee dagen waren echt exceptioneel: volledig grijs en miezerregen overdag (ik waande mij in Belgie ;-0 ), terwijl het ’s nachts even heftig stormde. Volgens iemand op school – die voorheen op Guam woonde (euh, heel ver weg, ergens een klein eilandje in de oceaan, op 4-5 uur vliegen van Tokio) – was dit echt zoals het weer is in de staart van een tyfoon. Geen idee of het dat ook echt was, maar het klinkt wel spectaculair! En nu, is het avond en is het terug al een paar uur aan het regenen...

En tenslotte, nog een paar fotootjes van in de loop van de afgelopen weken.

Paasontbijt in het 1 mei-weekend. Alle soldaten al geliquideerd...

"Haast u wat, papa, dan mag ik ook een foto trekken he?!"

"Stieg Larsson, Millennium reeks nummer 3: ik kijk liefst niet langer dan 5 seconden op van mijn boek..."

"Kijk mama, alle ringen aan 1 arm!" "Nu nog eens gooien!"

"Hahahaha, ik klink even gevaarlijk als ik eigenlijk ben! Urenlang kan ik emmertjes vullen en ze dan uitkieperen rond het zwembad zodat het daar gevaarlijk glad is!!"

Na het avondeten - en het ijsje - fris gewassen en tandjes gepoetst zijn Casper en Felix net twee engeltjes. En dan kleuren we Bumba, of kijken naar Cars, of skypen we, of zoeken we iets op. Laatste keer dat Casper en ik 'googleden', was om foto's en filmpjes te zoeken van vuurspuwende vulkanen...

Met twee naar school

De eerste dag van de ‘Summer Term’ was het vandaag, en dus ook de eerste dag dat Felix naar ‘Nursery’ mocht! Het was een onverdeeld succes! Vanmorgen aan het ontbijt was iedereen vrolijk, Casper trots dat hij zijn kleine broer kon wegwijs maken op school, Felix zo blij dat hij ook eens een streepjeshemd aan had en mee mocht naar de grote school.

"Toch nog een beetje moe, maandagmorgen na twee weken vakantie. Maar he, als dat geen fototoestel is!!"

Maandag: dat betekent geen streepjeshemd, maar "PE-outfit"!

Drie grote jongens aan het ontbijt...

Over hoe het precies geweest is, hebben we enkel het verslag van de juffen in zijn over-en-weer-boekje, en dat klinkt zo:

“Dear parents, Felix has had a fantastic day in nursery. He had a little cry for about 5min this morning but soon cheered up when we sang morning circle time songs. He explored his new class room and played with the role play and cooking and feeding the baby doll. Felix enjoyed playing outside with the water and was happy to see Casper. He ate his snack well and his lunch independently. Felix also had a good sleep for 1hr and 20min. He has been a super boy!”

Als dat geen deugd doet!

Buffels, poppenkast en karretjes

"Buffels, poppenkast en karretjes”: dat is Caspers top 3 van onze Vietnam-reis. Natuurlijk, de opsomming wil nog wel eens varieren. “Treinen, boot en ijsjes” zou – op een ander moment, vijf minuten later bijvoorbeeld – evengoed de top 3 kunnen vormen…Feit is, de reis was geslaagd, al was het af en toe wel vermoeiend met onze twee varkentjes…

Vietnam is een ongelooflijk interessant en afwisselend land. Het is ook te groot om op twee weken te verkennen. We hadden dus min of meer het noorden en het midden afgebakend, het zuiden lieten we helemaal links liggen. We wilden anderzijds ook niet te lang en te veel van hetzelfde – kwestie van onze jongens niet te vervelen. En zodoende hebben we niet veel of te lange bergwandelingen gemaakt, niet veel pagodes en tombes bezocht, geen musea platgelopen… Wat dan wel? We hebben geproefd van Hanoi, Halong Bay, de bergstreek rond Sapa, en de cultuursteden Hue en Hoi An!

Na een dag ronddwalen – te voet en “met een karretje” (de “cyclo” dus) – door het oude kwartier in Hanoi, namen we de nachttrein naar Hue. Het was allemaal supernieuw en spannend, eigenlijk een beetje te veel van het goede, waardoor onze jongens het nogal lastig hadden. De volgende dag was dat vergeten natuurlijk. Ze vonden het bijna spijtig dat we daarna op hotel gingen – waarom niet nog eens op de trein slapen? Maar we waren in Hue, de keizerlijke stad! De citadel vond Casper ongelooflijk interessant, maar “waar is de keizer nu?” en “waarom is de keizer dood?”. We spendeerden er een halve dag, maar de volgende dag wou Casper er weer naartoe! Dat we naar de tombe van keizer Tu Duc gingen – op een brommertje bovendien – viel dan toch nog mee!

Ondanks de verkeerschaos in 'the Old Quarter', is Hanoi toch zo'n charmante stad!

In de cyclo: de grote held gedroeg zich stoer en blitz, maar ligt er nu uitgeteld bij.

Een zicht op de Citadel van Hue

Drie deugenieten als toerist...

En dan ging de reis naar Hoi An – joepie, op zo’n grote bus! Het moet gezegd: de helft van de pret was om de verschillende transportmiddelen te doen! Hoi An is een beetje a la Brugge: de hele stad is zo wat antiek: heel kleine verkeersvrije straatjes, afgezet met oude huizen, pagodes, oude “bijeenkomsthuizen” en winkeltjes, geel geschilderd en gebouwd met dikke, robuuste houten pilaren en zolderingen en verstevigingen. Supertoeristisch stadje dus, maar wel tof om rond te lopen: in het midden van de straat slenteren, wat cultureel erfgoed zien en… om vier uur afzakken naar het strand! Ja ja, voor afwisseling hebben we wel gezorgd.

Uitkijken op een typisch straatje van Hoi An

Het o zo bekende Japanse bruggetje

Casper oefent zich verder in de fotografie.

Net op het strand toegekomen: even rondkijken, zand controleren en schoenen uittrekken (en daarna ook de rest ;-) )...

We hadden gerust nog wel wat langer in Hoi An willen blijven, maar we hadden ook SaPa-plannen. En zo namen we achtereenvolgens een taxi, een vliegtuig, een taxi, een nachttrein en een mini-bus naar onze nieuwe bestemming, in de bergen, tussen de rijstvelden, niet ver van de Chinese grens. Bij aankomst viel het weer er tegen: regen en mist, koud en nat, misschien maar twintig graden… om te bibberen! We hadden gelukkig voor de eerste nacht het meest luxueuze hotel van de hele streek geboekt – het enige met een zwembad, en dat was – gezien de ligging – een verwarmd binnenzwembad! Behalve dat gespetter, was een korte verkenningsronde van SaPa en een concreet plan voor de volgende dag wel voldoende activiteit voor een dag!

Los van onze acclimatisatie aan Bangkokiaanse hitte, was het weer die eerste dag in SaPa toch echt wel bibberig...

SaPa is in feite een oud-Frans bergvakantieoord, maar alle omliggende dorpen – te midden van de rijstvelden – zijn nog steeds “thuisland” van verschillende minderheden, vooral de Black H’mong, de Flower H’mong en de Red Dzao. Wandelingen en echte trektochten met “homestays” zijn er dus favoriete activiteiten, vooral omdat – ondanks het toerisme – nog veel van de authentieke leefwijze en klederdracht bewaard is. Voor onze tweede dag – het was droog en af en toe kwam het zonnetje piepen – kozen we dus ook zo’n daguitstap; niet te ambitieus, een paar uurtjes wandelen naar een dorpje van de Black H’mong, waar er voor onze lunch gezorgd werd, en daarna naar een dorpje van de Red Dzao, en dan met de jeep terug naar SaPa. Casper en Felix hebben trouwens flink gestapt; niet alles uiteraard, maar toch het grootste stuk van de tocht! Voor hen zijn de rijstvelden, de mensen, hun huizen… min of meer allemaal om het even… maar die buffels die daar soms op de rijstvelden werken!!! Die zijn fantastisch, daar zouden ze uren naar kunnen kijken!

De omgeving van SaPa: heuvels, bergen en rijstvelden.

Casper probeert even de typische H'mong-mand uit. Goed bevonden; staat nu bij ons thuis!

Lunch halverwege de wandeling: noedelsoep!

Onderweg: buffels en een groepje Black H'mong

En ook in SaPa hadden we gerust langer willen blijven, meer wandelingen willen maken, de omgeving ontdekken, meer te weten komen over oude rituelen en gebruiken,… Maar het was zondag en dan wordt de belangrijkste markt in de hele streek gehouden in Bac Ha, waar vooral de Flower H’mong aanwezig zijn. We hebben er heel lang over getwijfeld, want we hoorden ook dat de markt heel toeristisch was geworden in de afgelopen jaren, vreesden dat we uitsluitend toeristen zouden zien en slechts hier en daar een verloren marktkraamster. Maar niets daarvan! Inderdaad, er zijn wel toeristen, maar de markt is nog steeds zo authentiek, zo gericht op “locales” dat het wel degelijk de moeite loonde!! Hier hebben we dan ook meer dan 100 foto’s getrokken…

Kleurrijk geklede Flower H'mong...

't Was warm; hoe konden ze het toch uithouden onder al die laagjes gehandwerkte stoffen?

Oh ja, op de markt werden ook paarden, buffels, varkens, honden en eenden verkocht!

Twee blije jongens met hun nieuwe buffel!

Vervolgens ging de reis naar Halong Bay, een appelblauwzeegroene baai bezaaid met allemaal kalkstenen formaties, begroeid met bomen, sommige eilandjes voorzien van indrukwekkende grotten, andere dan weer van kleine zandstrandjes. Het was een luxevaart, op een chique boot, met overheerlijk eten in een prachtige baai. Aksel en ik vonden 1 nacht op de boot wel voldoende, maar Casper vond dat veel te weinig – wilde heel de reis op de boot slapen, zei hij! Bompi, Bomi, mag hij dan volgende keer met jullie mee op reis ;-) ?

Het weer was niet zo fotogeniek, maar zo was de baai dus: bezaaid met kleine eilandjes. Hier hadden we net de 'Surprise Cave' bezocht.

In een 'floating fishing village' was de school net gedaan en vertrok de schoolboot. De kinderen droegen een grappige zwemvestschooltas.

En dan nog twee dagen Hanoi: het kwartier rond de oude kathedraal hadden we nog niet verkend, en de ‘one pillar pagoda’ en de ‘temple of literature’, en de souvenirwinkeltjes en we moesten nog naar het waterpoppentheater!! Dat laatste vonden onze jongens heel indrukwekkend! Felix heeft een uur lang stil op mijn schoot gezeten, haast onbeweeglijk, mond open, met het programma in de hand. Alleen als er geapplaudisseerd werd, klapte hij uitbundig mee. En Casper – die op Aksels schoot iets meer aan het wiebelen was geweest – vraagt sindsdien tien keer per dag waarom we niet nog eens naar hetzelfde poppentheater kunnen gaan… Ja, ik denk dat iedereen van onze Vietnamreis genoten heeft!

Familiefoto van de laatste dag aan de 'Temple of Literature'

Each Peach Pear Plum

Zo heette de voorstelling van Early Years net voor de paasvakantie. Voor de laatste term begint - morgen dus, moet dit toch nog even geblogd! Want weken zijn ze met de voorstelling bezig geweest! Maar: het resultaat mocht er zijn :-) ! Natuurlijk hebben we een stukje gefilmd, maar 25MB op onze blog, dat is toch net eventjes te veel van het goede. Daarom enkel een paar fotootjes - allemaal van net na het grote optreden. De liedjes volgen dan wel live in België! Want die zijn er ingedrild - die zullen we geen van allemaal snel vergeten!

"Tick Tock, the clock goes tick tock. It's time to say 'hello'. Hello, hello,..." Inderdaad, de hele familie kan meezingen!

Ms Mammia (Maria dus) en Ms Sylvie in nabespreking. De jongen met de das is Oscar, helemaal rechts Florian - de twee andere jongens met een kleiner broertje Felix!

De 'line up': heel de klas op een rijtje, met de juffen Khun Toy of Joy - dat is ons nog altijd niet helemaal duidelijk, Ms Maria en Ms Sylvie! Onze Casper lijkt zo maar een klein dutske!

Felix' feestje

‘t Is intussen alweer bijna een hele week geleden: Felix’ verjaardag!

Voor iemand die hier zijn 2de of 3de verjaardag viert, organiseren de ouders vaak een groot feest. Ze nodigen 30 kinders uit, laten hun maid allerlei hapjes prepareren, en vers fruit snijden (waar trouwens alleen mama’s van eten), bestellen talloze felgekleurde taarten (die volgens mij meestal niet of nauwelijks eetbaar zijn), bedenken tientallen spelletjes waarin die uitgelaten 2- en 3-jarigen allerlei prulletjes kunnen winnen, en geven aan het eind van de namiddag ook nog een zakje met extra snoepjes en rommeltjes mee. Zoals jullie ons kennen, hebben we onze eigen interpretatie gegeven aan die gewoonte…

We hadden Felix’ beste vriendinnetje Oriel uitgenodigd en Caspers vriendje Louis, met broertjes Pierre en Cezar, en hun mama’s (hun papa’s zijn niet in Bangkok). We hebben samen gezwommen, daarna in ons appartement de kinderen met de lego laten spelen – terwijl de grote mensen een beetje konden praten, en dan gezellig op ons terras (er was nauwelijks plaats rond de tafel) gegeten. En er was ijstaart met 2 kaarsjes toe! Iedereen heeft zich goed geamuseerd, en Felix was zo fier als een gieter!!

Felix blaast zo hard hij kan! En Louis zou ook zo graag...

Mmmm, de grootste ijsliefhebbers op een rijtje! Casper heeft behalve zijn eigen portie, ook nog die van Felix en Louis binnengesmikkeld!

Op maandag was het voor Felix weer feest! Hij mocht mini-cornettootjes meenemen naar de crèche om te trakteren! Maar de crèche had zich ook voorbereid op een feestje! Toen Casper en ik er aankwamen om Felix af te halen, zaten alle kinderen daar rond de tafel… te smullen van een blauwe(!) taart met een felgroen drankje bij, terwijl ze nog van hun cornetto’s aan het likken waren en intussen ook nog elk een reep chocolade kregen… Casper kreeg natuurlijk ook van alles aangeboden! Met de cornetto en de chocolade was hij superblij, in de taart heeft hij een beetje zitten pulken, en dan een hapje gevoerd aan Felix, en voor het drankje trok hij echt een vies gezicht – “maar mama, ik wil waaaaaaaater!” Felix is duidelijk al veel beter geïntegreerd in de Thaise feestgewoonten: de blauwe taart smaakte hem overduidelijk – was om duimen en vingers en armen en kleren van af te likken, en omdat Casper zijn beker met groen drankje niet wilde, dronk Felix die en zijn eigen beker in 2 ad fundums leeg…

Cadeautjes? Euhm, nog niet. We hebben aan Felix uitgelegd dat hij van omi nog een cadeautje te goed heeft (jawel, we hadden al gedacht aan van die teenslippers, want die vindt hij de max! Granny en Charlotte – herinneren jullie jullie nog de scènes met de Havanas!?), en van ons natuurlijk ook. We hebben hem ook al beloofd dat we daarvoor samen eens naar de winkel gaan. En dan knikt Felix op zo’n serieuze manier dat wij ervan in de lach schieten!

En verjaardagskaartjes? Dank u wel iedereen! Daar is Felix echt heel blij mee, ‘t is schitterend om te zien! Toen de eerste twee kaartjes aankwamen, en ik die alle twee aan Felix gaf, nam hij er een voor zichzelf en gaf er ook direct een aan Casper! Intussen weet hij dat ze allemaal voor hem zijn, en hij gedraagt er zich ook een beetje naar :-0 De kaartjes hangen in de keuken, en elke dag pakt hij er wel een of meer vast en loopt daar dan apetrots mee door ons appartement! En dan duidt hij aan: de ballonnen, de honden, de olifanten, taarten met 2 kaarsjes… Van de 'zingende' kaartjes zijn de batterijtjes nu bijna helemaal plat. Oef ;-)

3x school

Van al ‘onze’ scholen is er het meeste nieuws uit Saint-Andrews. Elke week zijn er wel activiteiten, voor de leerlingen, maar vaak houden ze ook de ouders bezig ;-) . Zo zijn we al naar een Swimming Gala geweest, waar Kindergarten en Reception (lees 3,5 tot 5-jarigen) hun beste kunnen toonden in het zwembad. Nogal indrukwekkend, echt waar. Ook Casper vond het tof, en sindsdien zien we ook dagelijks vooruitgang in zijn zwemkunsten. Hij zwemt intussen het zwembad in de breedte over – al crawlzwaaiend en -trappelend!

Voorbije week was het ‘Book week’ op Caspers school, met als thema ‘Bugs’. Iedere klas koos een boek over insecten; Ms Sylvie en ms Maria kozen “The very hungry Caterpillar”, een schattig boekje over een rups die alsmaar eet en eet, en daarna… jawel, een vlinder wordt! Casper vindt het bijna onaanvaardbaar dat wij spreken over rupsen – het zijn ‘caterpillars’, en wel op zijn Brits uitgesproken! Er werd een boekenmarkt georganiseerd en daarbij verschillende competities waarin je boekenprijzen kon winnen. Zo was er de wedstrijd per ‘stage’ voor de mooist versierde klasdeur (voor Early Years won Kindergarten), de best verklede leerling (in EY gewonnen door Louis, Caspers beste vriendje, en voor de gelegenheid spin). En dan waren er de ‘bookmarker’-competitie, posterwedstrijd en fotowedstrijd. De week werd afgesloten met ‘bug themed snacks’…

En Casper: die was ‘casperpillar maximus’ – een insect met een 6-tal voelsprieten in allerlei kleuren, zwembrilfacetogen, gevaarlijke vleugels, zwart-blauwe bijenstrepen, groene broek en lieveheersbeestjes-laarsjes… Hij vond het niet tof: hij wou veel liever een gewoon bijtje zijn :-( . De winnende foto - meest ongewone plaats om een boek te lezen – van de hele school was wel …

Ik moet ook nog vertellen dat ik vorige week naar het tweede oudercontact geweest ben. Eigenlijk viel het wel goed mee :-S . Behalve dat Casper de andere kindjes ’s middags niet laat slapen, een mooi leesboek had kapot gescheurd en een nieuwe juf na de les karate een ‘punch’ of ‘kick’ had verkocht – daar zit je dan met rode kaken – was het eigenlijk heel positief. Ms Sylvie zei dat hij heel veel Engels begint te gebruiken. Ze liet ons bijvoorbeeld een transcriptie zien van hoe Casper het verhaaltje “Goldilocks and the three bears” had naverteld – zo grappig, maar tegelijkertijd al met een hoop woorden die wij in ons dagdagelijkse Engels niet gebruiken ('a squashy sofa' bijvoorbeeld!). Verder schijnt hij ook veel vriendjes te hebben, en zich gewoon goed te amuseren!!

Ook Felix lijkt nu heel graag naar zijn school te gaan. Papa brengt hem tegenwoordig – met de brommer! Daar gaat helemaal niks boven, dat is de MAX! Als ik hem in de namiddag ga halen – te voet, moét de helm op zijn hoofd! Nu kan ik dus echt niet meer beschrijven hoeveel bekijks we op straat hebben: ik zou er een filmpje van moeten maken! Letterlijk iedereen staat stil of kijkt om, alle meisjes willen ons ventje wel eens aanraken… Wat wilt ge: klein dropje, met rode helm, en jawel – rood-rugzakje-met-Sylvester-met-de-wapperende-beentjes op de rug! En wie te dicht komt en niet lief genoeg lacht, wordt door Felix ‘weggewaaid’, terwijl hij op zijn gemeenste toon ‘ga weggg’ zegt! Dat zegt hij trouwens ook tegen de honden die achter hun hek naar ons blaffen – of zelfs niet blaffen, maar gewoon hun snuit tonen – en, als Felix echt in een ‘boze’ bui is, krijgen zelfs de visjes in de waterbak op de hoek van de straat dat te horen…

Het plezantst vindt Felix het als we toevallig net op hetzelfde moment naar huis vertrekken als Oriel met haar nanny. ‘Owwell, owwell’ roept hij dan de hele tijd, en dan wandelen ze hand in hand over het voetpad! Ook thuis in onze speeltuin is het precies een koppeltje: als de een op een fietsje zit, wil de ander achterop of duwt, of ze lopen samen naar het huisje, of kruipen boven op het klimrek. Er is maar een ding dat Oriel niet van hem verdraagt en dat is dat Felix haar roze-sleffertjes-met-bloemetjes-en-belletjes aandoet! Maar onze Felix heeft een schoenobsessie (van wie heeft hij dat toch? ;-) ) en dus doet hij niets liever dan ook met die roze slippertjes rond te paraderen…

In feite zijn Felix’ laatste weken op de crèche geteld! De bedoeling is dat hij na de paasvakantie ook naar Saint-Andrews gaat. Maar elke keer als ik daar iets over zeg, antwoordt hij ‘nee’. En als ik aandring, is het ‘nee nee nee nee nee’ (al zingend, dus hier moeten we dus ook dringend een filmpje van maken!). Zoals het er nu uitziet, wordt die verandering niet echt een om naar uit te kijken :-S Misschien dat de aankoop van uniformkleren (en daar vooral heel veel ‘hoo’ en ‘haa’ en ‘wauw’ rond doen) helpt?? Het is natuurlijk wel een teken dat hij graag naar zijn huidig schooltje gaat!

En dan de derde school… Ik heb er nu twee lesweken opzitten. Dat betekent dat ik nu alle ‘dagen’ eens gehad heb. NIST werkt namelijk niet met een weekrooster, maar met een 10-dagenschema, dat doorschuift als er een dag verlof is (moet maandag A zijn, maar is het vrijaf, dan wordt dinsdag A). Verschrikkelijk lastig om afspraken te maken – je hebt altijd 2 overzichten nodig (lesrooster en kalender met dagenverdeling) :-S !

Ik geef gemiddeld 8 uren per week les, aan year 2-3 (dat zijn de 7-8-jarigen) en year 4-5. Na de paasvakantie heb ik misschien ook een leerling in year 6. In het lessen voorbereiden kruipt heel veel tijd! Het zijn ten eerste klassen met ‘gemengd’ niveau, maar het is ook zo moeilijk om in te schatten wat de leerlingen al weten, kennen en kunnen, vooral omdat sommigen niet of nauwelijks in België of Nederland gewoond hebben. Heel vaak kennen de kinderen de woorden wel in het Engels, maar niet in het Nederlands. Sommige woorden, zoals ‘framboos’ en ‘kastanje’, zijn hen zelfs compleet vreemd. Hun spelling houdt ergens het midden tussen hilarisch en een hartstilstandverwekkend dit-komt-nooit-meer-goed!

En dan natuurlijk hun aandacht en interesse en motivatie … dat is het moeilijkst van alles: het praktische klasmanagement van kinderen bezig te laten zijn met Nederlands, in plaats van min of meer machteloos toe te kijken hoe er een zich voortdurend van zijn stoel op de grond laat vallen, de ander niets beters te doen weet dan wat te kribbelen, de volgende gewoonweg weigert om luidop te lezen (‘ik wil alleen in het Engels lezen’)… Hehe, is een opgave. Er is alleen troost in het feit dat letterlijk alle andere leerkrachten in de lagere school met hetzelfde fenomeen worstelen! Voorlopig kan ik het nog wel allemaal relativeren: komt tijd, komt raad...

Weer naar school

vandaag ben ik weer naar school gegaan.
dat was lang geleden.

mijn school heet NIST. dit is de webpagina: www.nist.ac.th

in mijn klas zitten drie kindjes.
hans is zeven jaar. hij wordt in mei acht jaar. hij kan al goed lezen.
iris en river zijn net zeven jaar. zij leren pas dit jaar lezen.

ik ben de juf. dat is fijn. het is ook wel een beetje moeilijk. ik wist niet dat stil zitten zo lastig was voor kindjes van zeven. ze bewegen heel de tijd. hans kan niet goed op een stoel blijven zitten. de kindjes praten ook graag, maar niet over de les. ze praten over andere zaken. ze hadden ook hun huiswerk niet gemaakt.

de les begon om 7.40u. dat is heel vroeg. dat is echt heeeeeeeeeeeel vroeg. ik vertrok om 6.45u van bij ons thuis. ik nam 2 luchttreinen. daarna zat ik achterop bij een ‘motocy’.

morgen moet ik niet naar school. dan blijf ik thuis. ik moet de lessen voorbereiden voor de rest van de week. dat is nog veel werk. maar ik vind het wel plezant!

Water- en visdag

Joepie, vanmorgen heeft het voor het eerst sinds begin november nog eens geregend! Heerlijk, verfrissend…

De clownvis blijkt agressief te zijn,
de ‘frog fish’ heeft pootachtige vinnen en ‘stapt’ daarmee rond,
de axolotl ziet eruit als een waanzinnig groot uitgevallen kikkervisje, maar behoort eigenlijk tot de Mexicaanse mole salamanders,
de 'Mekong giant catfish' is de grootste zoetwatervis,
de ‘lion fish’ heeft grappige uitsteeksels die hij gebruikt om een prooi te verwarren en dan te verrassen,
de ‘giant spider crab’ leeft op de bodem van de diepste oceanen en is – jawel – reusachtig (hij kan een spanbreedte van 4m hebben en tot 18kg wegen!),
de otter zwemt crawl zoals Casper leert van Mr. John,
de waterrat eet graag worteltjes,
de draakvis kan uit het water springen om zo vogels of vleermuizen te verschalken,
het gif van de steenvis kan een mens binnen de twee uur doden,
bij de ‘X-ray fish’ kan je al hun ingewanden en graten langs de buitenkant zien,
er zijn vissen die als ze ouder worden veranderen van geslacht,
en er zijn er die gewoon elke keer bij het slapengaan van kleur veranderen…

En dat hebben we vanmorgen allemaal geleerd in Siam Ocean World. Met ons nieuwe abonnement gaan we zeker nog meer ontdekken van die wondere waterwereld!

Wat we verder nog gedaan hebben vandaag? Oh, zelf ook nog wat gezwommen en daarna zwaardvis gegeten :-)

BNH binnenstebuiten

Voor iedereen die vol ongeduld op een emailtje wacht… het komt eraan, maar graag even geduld! Deze week was (vooral) voorzien om lessen voor te bereiden, maar op 4 dagen, ben ik al 3 keer in het BNH ziekenhuis geweest. Neeneenee, stop, geen paniek, er is echt niks ernstigs, maar we willen het wel allemaal in orde…

3 keer voor Felix dus. De jongen speelt, eet en drinkt, en doet koppig zijn zinnetje alsof er niks aan de hand is. Op zaterdag kreeg hij een paar kleine rode vlekjes naast zijn oor, en zondag werden die een beetje groter, en op zijn buik was er ook een vlekje dat van een muggenbeet ontwikkelde in een groter vlekje, nu zelfs 3cm2. En uit zijn oortje kwam ook weer wat vocht… En dan kwamen er weer wat vlekjes bij – had dat met dat oorvocht te maken, of???

Enfin, om een lang verhaal kort te maken: hij heeft een oorontsteking aan zijn rechteroor (gelukkig geen koorts en ook geen pijn), dus hij krijgt weer antibiotica-siroop en –druppeltjes voor in het oor. Maar we hebben ook heel goed nieuws: het buisje uit het linkeroor is eruit gevallen en het trommelvlies is mooi dichtgegroeid! Het oortje ziet er perfect uit!

Het verhaal van de dermatoloog is nog niet afgelopen. Het meest waarschijnlijke is dat Felix een of andere infectie heeft opgelopen aan zee, van een of andere zeebacterie. We hebben nu 2 soorten crème en over een paar dagen zouden we duidelijke verbetering moeten zien. Ik sprak met de mama van een puber die net voor ons bij de dokter was geweest: die jongen had het afgelopen weekend met vrienden op Koh Samet doorgebracht en was teruggekomen met een rode uitslag onder zijn oksel. Zijn vlekjes waren heel groot geworden, met vochtblazen, en jeukten verschrikkelijk. Wij prijzen onszelf gelukkig dat Felix geen jeuk schijnt te hebben en intussen smeren we zalfjes dat het een lieve lust is…

Het gedachte-experiment

Van vorige woensdag tot zondag hebben we vakantie genomen op Koh Chang (letterlijk: Eiland Olifant). In vergelijking met onze uitstap van twee weken geleden was alles een tikje anders, zodat het in zijn geheel een compleet andere ervaring was. In een ander gezelschap naar een ander eiland, met ander vervoer, andere activiteiten, en in een ander soort accommodatie…

Dit keer dus geen granny of tante Charlotte om ons te vergezellen – alleen wij vier! Dit keer niet het kleine Koh Samet, maar Koh Chang, een eiland een beetje verder in de Golf van Thailand. Het is het tweede grootste eiland van Thailand (na Phuket), ligt in een baai van in totaal 52 eilanden, waarvan er een groot aantal onbewoond zijn. Koh Chang zelf is in de laatste vijf jaar ineens waanzinnig ontwikkeld, maar dan vooral de westkust met zijn witte stranden. De oostkust – met ‘maar’ gele stranden met minder fijn zand, en mangrovebossen – is nog relatief ongerept. Het binnenland is een en al jungle… Dit keer namen we ook geen speedboot, maar een heuse ferry! Kan je je dat voorstellen: met de auto op de boot rijden? Casper zijn oogjes schitteren nog bij de gedachte! En Felix vult aan “mmmmbbbbbbbbrrrr”… het motorgeluid van de auto, of van de boot zelf misschien?



Ondanks zin en goede voornemens, zijn we dit keer niet aan snorkelen toegekomen! Wij dachten dat we op vijf dagen gemakkelijk heel wat zouden kunnen doen… niet dus! Wat we dan wel hebben uitgespookt? Heel veel gespeeld in het zwembad, ook met een aantal Nederlandse kindjes, weerom een zandkasteel gebouwd, gepootjebaad in zee, de mangrovebossen bewonderd, geluierd in de hangmat,…







En natuurlijk: belangrijkste evenement van de hele reis: we maakten een lange tocht op de rug van een olifant in het midden van de jungle. Sorry, de foto’s van deze uitstap zijn eigenlijk allemaal mislukt! Toch voegen we er een paar toe om jullie te kunnen laten meegenieten…

Eerst moesten de olifanten in bad! Al mijn jongens waren enthousiast om te helpen, maar als puntje bij paaltje kwam, heeft er maar een de olifant geschrobd…



Felix is nog in het water geraakt – op de arm van papa. Maar toen de olifant zich op zijn zij legde, was het brullen niet meer te stoppen. Casper – die voordien heel veel praat had gehad – was op het badmoment in geen velden of wegen te bekennen. Maar nadien was hij wel weer stoer van de partij en beweerde hij helemaal klaar te zijn om de olifant te wassen… De tocht door het woud was prachtig –ook al was de lucht grijs en hingen er van die mistige regenwolken klaar – maar ging tijdelijk ook gepaard met een oorverdovend orkest! Felix heeft het een half uur lang niet tof gevonden en dat hebben alle levende wezens op Koh Chang geweten… En Felix maar ‘vloeken’ op die ‘malina’, want zo noemt Felix een olifant. (Trouwens, zo noemt Felix alles met een ‘moeilijke’ naam, inclusief broccoli).



En onze accommodatie op Koh Chang? Ik wil de naam nauwelijks vermelden want hij is verschrikkelijk: Funky Hut Resort, terwijl het er helemaal niet Funky is en de bungalows zijn zeker ook geen hutten! (Toen ik aan de nieuwe eigenaars zei dat ze toch echt wel een andere naam moesten zoeken, zeiden ze dat een van hun vorige gasten, een Duitse ‘branding manager’, al net hetzelfde had gezegd… ) Het ‘resortje’ bestond uit een aantal comfortabele bungalows, rond een mooi tuintje direct bij het ‘gouden’ strand. Naast de mangrovebomen stond het half-open restaurant...



Ons logement was dus gelegen aan de oostkant, in een minder populaire baai. Nee, het was er gewoonweg heerlijk rustig – geen druk verkeer van brommertjes en pick-ups, geen supermarktjes of bars of restaurants of volle bungalow resorts... Wilden we toch naar een wit strand, of hadden we zin in pizza, dan waren we in een kwartiertje aan de andere kant (via een kronkelbaan – de enige weg op het eiland – die bovendien prachtige uitzichten opleverde van bossen, kliffen, knalblauwe baaien met eilanddotjes erin)



Op zich was het dus allemaal niks spectaculairs, heel relax, maar het gaf tegelijkertijd wel stof tot nadenken… De eigenaars, Julian en Cheryl, zijn twee vriendelijke Zuid-Afrikanen, die lang in Londen hebben gewoond en gewerkt. En dit resort is hun ‘working retirement’. Ze hadden het vorige zomer overgenomen en na wat herinrichting en reorganisatie openden ze in november. Voor hen is het eigenlijk nog echt allemaal nieuw, ze weten nog niet wat ze mogen verwachten in de zomer, ze staan soms voor verrassingen (zoals alle nieuwe eigenaars vermoed ik, he Sofie en Charlotte?)… oh ja, Julian gaf toe dat het bij momenten toch wel spannend was. Maar ze gingen zo op in hun nieuwe project, en als we hen bezig zagen, kregen we ook al bijna zin om nu met pensioen te gaan ;-0 Ge kent ons, we vinden het wel een heel interessant gedachte-experiment – zouden we ook ooit een B&B of guesthouse openhouden? Hoe dan, en wanneer en vooral ook waar…?!

Zeg, granny en Rob, fantaseren jullie nu ook over Hout Bay?

Grote Smurf en de zwembadkabouter

Ik geloof dat iedere zichzelf respecterende internationale school in Bangkok een International Day heeft. Caspers school heeft er voor de zekerheid een hele week van gemaakt! De eerste dag moest Casper in nationale klederdracht komen… Dat werd dus een zwarte broek met rode polo… dat lijkt toch tenminste een beetje op een Rode Duivel? Een andere dag werkte zijn klas rond het thema Canada en dus moest hij in rood en wit gekleed. Vandaag was de lunch een internationaal buffet. ’t Zag er delicieus uit: samosa’s en jalebi’s (oh nostalgie!) uit India, een heel uitgebreid aanbod aan Thais, Japans en Koreaans (mmm, heerlijke bulgogi en kimchi!), de tafel van de US had popcorn en hot dogs en donuts, Canada pannenkoeken met maple syrup, Australie had taarten en ‘fairy bread’, maar er was ook Italiaanse spaghetti, Franse salami en quiches en crepes…De Belgische inbreng bestond uit wafels en chocola (net uit de valies van granny en tante Charlotte!) Geweldig om te zien wat voor ‘voedzame’ selectie al die kinderen maakten aan het buffet :-) Achteraf mochten de mama’s en papa’s die mee hadden geholpen, ook meesmullen…

In de loop van de International Week moest Casper ook iets typisch van zijn thuisland meebrengen. Na wat hoofdbrekerij toch een inval gekregen: het Delhaize-stickeralbum van de Smurfen! Hoewel Casper eerst kwaad was geweest – het boek mocht absoluut niet mee naar school, stel je voor dat iemand het zou afpakken – was hij ‘s avonds zo fier als een gieter. Hij had tijdens ‘circle time’ rechtgestaan in de klas en had aan zijn klasgenootjes moeten vertellen welke Smurf hij de mooiste vond en waarom. En bij de gedachte alleen al begon hij weer hartelijk te giechelen: “hihihi Miss Sylvie en Miss Mammia hihihi kunnen dat niet goed zeggen hihihi ‘grote smurf’! Die zeggen ‘papa smurf’ hihihi”… Hilariteit! En ja, ook de juffen bevestigden dat het een heel grappig moment was geweest – Casper die hen – vrijwel tevergeefs – een en ander had proberen te smurfen…

Aksel in India, dat betekent ook dat heel deze week Felix mee naar Caspers school ging. Daar hoort trouwens een tussen-haakjes bij voor opa en nanny. Totnogtoe wilden onze mannen alleen hun Sesamstraat-tasje meenemen, de rugzak-met-Mickey-Mouse-of-Sylvester diende enkel om even mee rond te lopen in huis, maar niet om ergens mee naartoe te gaan. Tot dinsdagochtend! Ineens, zomaar, grote crisis, moest alles uit de gewone tassen in de rugzakken, anders konden we niet vertrekken. En zodoende lopen er nu elke dag in Bangkok twee kaboutertjes rond met een grote, rode rugzak, en met elke stap huppelen de beentjes van een Mickey Mouse en een Sylvester mee… Hilarisch! We hebben nog meer bekijks dan anders!

En dus na de stop in Saint Andrews (waar alles koek en ei is, tot Felix Ms Maria of Ms Sylvie in het oog krijgt, want dan zet hij het op een brullen; intussen tot groot jolijt van die twee, want het is zo’n komische situatie, elke dag opnieuw exact hetzelfde scenario) wandelen Felix en ik naar de crèche… Fillieke gedraagt zich dan echt als een meneerke, flink stappen, hoofdje scheef als hij iets wil zeggen, druk knikken, waaien naar de meisjes, alles willen benoemen – met een duidelijke voorkeur voor transportmiddelen (‘bbsssj’, ‘taasi’,‘bomme’ en ‘teeiin’), wijzen naar de lift (toch niet de trap nemen voor een volledige verdieping??), zelf op het juiste knopje duwen, bellen aan de deur, kusje bij het afscheid, terwijl hij zelf zijn sandalen uitprutst…

Voor zover ik zijn juf begrijp – maar dat is allemaal heel relatief en ik moet toegeven dat mijn woordenschat in het Thais op dat vlak eerder beperkt is ;-) – gaat de toilettraining nogal goed. Ik durf toch enige reserves te hebben! Ik heb er geen idee van wanneer ze hem precies een broekje aandoen (we gaan – toch wel! – ‘s morgens met een pamper aan), maar ’s avonds is hij regelmatig uitgedost in een crèche-outfit (ondanks de reservesetjes in zijn rugzak). En toen ik merkte dat – na een net succesvol uitgevoerde pitstop – het voelen van water voor Felix toch onmiddellijke consequenties heeft (onderweg naar huis bij de visjes…) zijn we ook weer helemaal overgeschakeld op de authentieke zwemluiers…

Jaja, zwemmen… Felix krijgt er niet genoeg van! Ziet hij zijn zwembroek, of zijn bandjes, of zijn brilletje… hij is niet meer te houden, begint zich ter plaatse om te kleden. Hij trekt mij mee naar mijn badpak en hij staat – letterlijk – te schudden van ongeduld. Meneer springt in het water – met of zonder bandjes aan – ondiep of diep, maakt allemaal niet uit. Tante Nessie, Felix is een zeer interessant zwemgeval… hij trappelt zich vooruit, of hij blijft drijven met zijn voeten in de lucht – onderbenen gewoonweg loodrecht op het wateroppervlak! (Intussen maakt Casper indruk, nu hij echt zwembewegingen maakt en eigenlijk al vrij vlot over en weer zwemt (ja, toch wel 'zwemt', er zit al ‘slag’ in) in het diepe bad, of de ringen al snorkelend uit het ondiepe vist!) En als Felix in het zwembad iets brabbelt van “mama, mome.. mome..ming”, betekent dat hem in en uit het water hijsen op het liedje van “poppeke ge moet van de deur afgaan…” en hem ‘heel hard’ in het water ‘laten vallen’ op het einde. Een seconde later zegt die kabouter maar een ding: “nooo”, en dat betekent… inderdaad “nooooog”!

Sanuk @ Samet

Super-blitz-bezoek van granny en tante Charlotte! Bangkok op drie dagen binnenste buiten keren en alle marktjes en shopping malls afschuimen… (alleen maar hier en daar iets kopen ;-) )… Laat het duidelijk zijn: na zo’n programma is toch iedereen toe aan platte rust!?

Op 2,5 uur rijden en een kwartiertje ‘speedboat’ (heerlijk zoals Casper dat in zijn beste Brits zegt!) ligt Koh Samet, een klein eilandje. In 1981 werd het een nationaal park verklaard, met een binnenland dat nog dichtbegroeid oerwoud is, en waar gibbons, toekans en grote vlinders wonen. De stranden zijn schitterend wit en het water rondom is van een doorzichtig turkoois. De oostkust schijnt de mooiste te zijn, maar bijgevolg ook de drukste. Wij kozen daarom de westkant, het strand van Ao Prao, ook wel gekend als “Paradise Bay”. Al is Koh Samet maar 6 km lang en op zijn breedste misschien maar 2 km breed, wij hebben – behalve ons eigen paradijs – niets meer bezocht!


Vanuit Ban Phe, een vissersdorpje,


met de 'speedboat'...



naar 'Paradise Bay'.


Zand zacht genoeg? Geschikt voor een kasteel? Water juiste temperatuur?

Oh ja hoor, wij hadden plannen om ‘helemaal naar de andere kant’ van Samet te gaan! Maar wij hadden het zo verschrikkelijk druk met genieten!! Watertanden jullie nog niet? Ok, daar gaan we dan…

Na een uitgebreid ontbijt (niks extravagants hoor; onze favorieten waren vers tropisch fruit, lekkere omeletjes, vers gemaakte confituren, decadente pannenkoekjes en warme croissants), moesten we wel even bekomen aan het zwembad. Niet te lang nochtans, want dan was het tij perfect om te gaan kanovaren en te snorkelen… Eigenlijk hebben we niet zoveel verschillende soorten vissen gezien, maar de kleur van het water, de opwinding van het zwemmen tussen de visjes (oh ja, Casper en Felix vonden het tof – al duurde het (tegen onze verwachting in) lang vooraleer Casper effectief het water in durfde!)… dat smaakt gewoon naar meer! Ik zie dat snorkelen al helemaal zitten als verplicht nummer voor een volgende strandvakantie (euhm, wij hadden gedacht aan volgende week?)!


En weg zijn wij...

En de rest van de dag? Oh ook heel druk hoor: zwemmen in het zwembad of in zee, lezen onder het parasolletje, proeven van een verse ananassap en café liégeois, een zandkasteel bouwen, een massage ondergaan, lekker eten…


Er wordt hard gewerkt aan het zwembad...


... en aan het zandkasteel!


Aangespoeld...


Aaaaaaaah, gewoon genieten...

Het was – zoals ik vandaag uitlegde in mijn les Thais – ‘sanuk maak’! Dat betekent zoiets als veel plezier hebben, heel tof vinden, ervan genieten. Voor de Thai is dit ‘sanuk’ veel meer dan een gewoon woord, het is een concept, een levensdevies, en alles moet daarvan doordrongen zijn. En dus hebben wij vorige week ons uiterste best gedaan om ons die Thaise attitude helemaal eigen te maken…


Helemaal 'sanuk'!